Titel: De Aanslag
Auteur: Harry Mulisch
Jaar van uitgave: 1982
Uitgever: De Bezige Bij,
Amsterdam
Aantal pagina’s: 264
Door mij goedgekeurde samenvatting:
Door Hugo Brandt Corstius op 21-05-2005
Auteur onbekend, datum idem dito
Deze recensie is daarnaast te kort om samen te vatten, vandaar dat ik
voor een andere 2e recensie heb gekozen. Weliswaar niet van een
‘serieus’ blad maar in mijn ogen wel van genoeg kwaliteit voor deze opdracht.
Door Edwin Fagel op 14-07-2005
Deze recensie gebruik ik dus voor m’n opdracht.
De Aanslag
Beide recensies zijn vooral erg positief over het begin van ‘De
Aanslag’. Corstius noemt het eerste hoofdstuk ‘spannend, goedgeschreven en
aangrijpend’ en Fagel vindt de manier waarop de gedachtewereld van de 12-jarige
Anton erg geslaagd (wat slaat op het eerste hoofdstuk). Maar waar Fagel verder
gaat met zijn lof is Corstius een stuk minder positief. Na het eerste hoofdstuk
komen er volgens Corstius zoveel een flauwe kul, symbolen en cymbalen en
pretentieuze praatjes dat je het sterke begin alweer vergeten bent.
Desalniettemin concludeert Corstius wel dat het het beste boek over de naweeën
van de oorlog is. Fagel is zoals gezegd veel lovender over de rest van het
boek, hij benoemt o.a. de stijl, de subtiele beschrijvingen van details die het
verhaal levend maken en knappe constructie van het verhaal. Wel zijn beide
recensenten kritisch over het toeval waarmee het allemaal gebeurt, het feit dat
Anton zo vaak mensen tegenkomt die met de aanslag te maken hebben is natuurlijk
erg handig voor het verhaal maar misschien wel een beetje heel toevallig. Corstius
lijkt hier echter meer moeite mee te hebben dan Fagel. Over het algemeen ben ik
het meer eens met Fagel dan met Corstius, ik vond het eerste hoofdstuk ook het
beste maar ook de rest was zeker goed door te komen. Alhoewel Corstius zeker
geen slechte argumenten heeft voor z’n klachten denk ik toch dat hij zich ook
beetje heeft laten beïnvloeden door het karakter van Harry Mulisch zelf. Ikzelf
wist niet dat hij best wel een beetje vol van zich zelf was (zoals mijn moeder
het verwoordde) en dan lees je zo’n verhaal toch anders. Desondanks snap ik
zijn kritiek op de alsmaar terugkerende symbolen wel en ik vond het dan ook
interessant om 2 toch wel verschillende recensies zo naast elkaar te leggen.
